Sunday, September 12, 2010

FearIarainn ar na bacáin?

Trí bliaina ó shin bhí sé de nós agam rith ar bhóithre an cheantair áitiúil sa tráthnónta agus ag an deireadh sechtaine, chun caighdeán réasúnta aclaíochta a choimead 'théis dom spóirt fhóirne a chaitheamh isteach faoi dheireadh. Bhaineas an-taithneamh as an ngníomhíocht seo. Dúirt cara liom, fear a d'imir d'fhoireann iománaíochta na Gaillimhe tráth, go rachadh sé amach ag rith ar mhaithe sláinte a chloiginn. Thuig mé céard a bhí a rá aige; tagann agus imíonn an iliomad smaointe chugat agus tú amuigh ag rith id' aonor agus ar chaoi éigean airíonn tú níos fearr ina dhiaidh. Ach de réir a chéile i mo chás-sa, i ngan fhios dom, bhí díobháil á dhéanamh agam do loingeán mo ghlúine deise. Bhí obráid ghlúine agam deich mbliana roimhe sin chun gortú ballnaisc a dheisiú agus is cosúil gur dearnadh díobháil don loingeán freisin tráth an ghortaithe a bhí ag dul rud beag in olcas 'ach uair a bhuail mo chos dheas an bóthar crua. Chríochnaigh mé leath-mharathon Chonamara an bhliain sin agus cúpla seachtain i ndiaidh sin tar éis gnáth-rith uair an chloig timpeall na cathrach níor fhéad mé mo chos a lúbadh gan phian mhillteannach. Thóg mé sos gearr seachtaine agus ansin ceann níos faide ach ba chuma, chomh luath agus a rinne mé teagmháil leis an mbóthar thagadh an phian ar ais go neamhbhalamh. Dúirt na saineolaithe cnámh liom an bhliain seo caite nach raibh aon leigheas ar an bhfadhb ach na bóithre a sheachaint den chuid is mó. "Más dúshlán atá uait" adúirt an comhairleoir "bain triail as triathlon; tabharfaidh an snámh agus an rothaíocht faoiseamh don glúin". Togra úr ar bun.

Measaim gur gné nua de chúltúr na tíre seo iad gníomhachtaí aclaíochta aonaracha agus go bhfuil borradh ceart fúthú le tamall anuas. Nuair a bhí mise i mo ghasúr bhí an pheil ann agus chaitheadh duine 'bheith sách aclaí chun í a imirt(ní áirím Major nó dhó a chaití ag leath ama) ach nuair a bhí fear dulta measartha fada in aois b'éigean dó éirí as agus ba bheag baint a bhíodh aige le spórt eagraithe ina dhiaidh sin. Sin gan tráchtadh ar dhaoine nár ghlac páirt ar bith i spóirt fhóirne ar nós peile, iománaíochta nó sacair, ceal suime nó tallainne. Ní raibh cultúr láidir sa tír an tráth sin mar a bhí agus atá san Astráil, cuir i gcás, a shasódh andúiligh aidréanailín an lae inniú ach tá a n-uimhreacha anois ag méadú gach bliain. Feicim anois daoine nár thóg bróg peile nó camán ina nglac ariamh amuigh ag dreapadóireact, ag rith trí uaire sa tseachtain, ag ceannacht rothair rása galánta, ag snámh san fharraige le cultacha fliucha nó ag caint ar tairiscintí sealdacha ar wiggle.co.uk nó chainreactioncycles.com. Tá siad ann, ná bíodh aon bhaol ort agus tá siad, idir fhir agus mhná, óg agus aosta, ag glacadh páirt i nGael Force, Achill Roar, leath-mharathon Chonamara, Hell of the West, a lán eile nach iad agus an t-léine á chaitheamh acu go bródúil ina dhiaidh. Is fíor-dhearfach an rud é agus má leantar leis tiocfaidh rath na sláinte as amach anseo.

Shiúil mé amach oifig an chomhairleora le rún daingean cumas snámha a bheith ar mo thoil agam faoin samhradh dar gcoinn. Beag seans go dtitfinn den rothar nó as mo sheasamh ach mura ndéanfainn dul-chun-cinn suantasach sa linn snámha bheadh orm leathbhád a sheoladh timpeall an locha lá an rása mar ní fhéadfainn fiú trí fhad den linn a shnámh gan m'anáil a chailleadh. Déarfainn gur é an snámh an dúshlán is mó do dhaoine a shocraíonn triail a bhaint as an dtriathlon. Thar tréimhse ama chuireas an t-uafás iarrachta isteach ag freastal ar ranganna snámha, ag dul go dtí an linn go moch ar maidin roimh am oibre, ag snámh san fharraige agus faoi dheireadh sa loch féin. Fuacht uisce na farraige i mí Aibreáin, táim a rá leat, nach bhfuil léamh ná scríobh na inse béil air; bhí culaith fhliuch orm an chéad mhaidin ach ba chuma sa diabhail, chuir sé nítrigin leachtaithe ó ranganna ceimice na hArdteiste i gcuimhne dom bhí sé chomh fuar, fuar sin. Chuir sé iontas orm an téamh a tharla ó shin go dtí an samhradh. Faoi dheireadh mhí Lúnasa bhí an uisce go breá tirim agus cé go raibh go leor feabhais fós le déanamh agam bhíos sásta aghaidh a thabhairt ar uisce oscailte an locha.

Ba chosúil leis an ndá uair roimh chluiche peile an t-am a chaith mé ag siúl suas agus síos go díreach roimh thosnú an rása. Ní raibh tada uaim ach fuaim na feadóige tosaí a chluinstin. Bhí imní orm faoin tús agus an clampar agus mearbhall gur féidir a bheadh ann nuair a thosódh trí chéad go leith daoine ag bualadh leo tríd an uisce i gcúinne amháin den loch. Ach d'éirigh liom bealach a fháil ó thuaidh go dtí an chéad bhaoi gan uillinn nó rúitín a fháil sa phus; tús breá. I gcodarsnacht leis an bhfarraige, tá uisce an locha dubh dorcha nuair a fhéachtar síos inti. Níl feamainn ná éisc bheaga le feiscint anseo ná baol air ach bhíos amhrasach corruair faoi liús ollmhór 'bheith i bhfolach thíos fúm sa dorchadas. Cá bhfios céard atá beo thíos agus muidne, landlubbers, ag snámh thart ar bharr? Tagann na smaointe seo chugat an chéad uair a fhágann tú bruach an locha agus cuireann siad le mí-shuaimhneas nádúrtha an duine nochtaithe amuigh in uisce oscailte. Ach tagtar isteach air de réir a chéile agus m'anam gur shroich mé bruach an locha arís gan eachtra as bealach. Baintear an dara craiceann díot agus gan sos caithtear an rothar a ghríosadh. Cúig mhíle déag(agus beagnach uair an chloig i mo chás) níos déanaí bhí sé in am an tseanghlúin bhriste a thrialladh ar feadh trí mhíle eile. Thuig mé faoin am seo go raibh an chuid is mó dena hiomaitheoirí eile críochnaithe cheana féin agus ag ligint a scíth; bhí a ndruga pearsanta nádúrtha glactha acu agus iad ar a suaimhneas le tuirse deas ar na matáin agus an t-anáil ag teacht go héasca chugaibh. 'Théis uair is caoga 'haon nóiméad bhíos féin san áireamh agus buíochas le Dia níor chuir an drochghlúin isteach orm i rith an ama sin nó ó shin.

Tá éagsúlacht ag baint leis an dtriathlon nach bhfuil ann le gnáth-rásaíocht. Déarfadh daoine áirithe go bhfuil níos mó ábhar ag trílúthchleasaithe ná ag gnáthrásaithe a bheith ag caint go fada leadránach fúthú sa teach óil agus tá rian na fírinne sa mhéid sin. Más trealamh tomhais atá uait, bréagáin an spóirt, tá sé ar fáil i gcuile cineál ón mbranda Garmin, cuir i gcás, agus a lán eile. Tá dearcadh dearfach cairdiúil le sonrú thar aon tréith eile ó dhaoine a chuireann suim sa spórt, rud a bhí an-mhealltach dom. Ní bheadh FearIarainn ar mo chumas go brách de bharr na drochglúine ach teastíonn tuilleadh den stuif seo uaim ar feadh píosa eile.

Monday, April 26, 2010

An Ghin Leochaileach

Ná bíodh brón ort a mháthairín nach raibh tú in ann cabhrú liom nuair a bhris an dochtúir a dhrochscéal duit. Bhí an méid sin cumha ort nach raibh sé ar chumas agat caoineadh. Le dhá mhí anuas bhí áthas agus dóchas aisteach ort agus tú ag súil an méid a bhí i do chnámha nach dtárlódh tada as bealach dom, ach i ngan fhios duit agus d'éinne, bhí cliste orm 'dhul níos faide cheana fhéin nuair a sheol tú isteach doras an ospidéil go soinneata go gairid sular fhoghlaim tú an fhírinne faoi mo chás-sa. Ach ná bíodh brón ort a mháthair beag, mar bhí mise ró-lag agus ró-leochaileach don saol seo agus b'éigean dom éag uait go ciúin síochánta. Tá fhios agam nach ndéanfaidh tú dearmad go deo orm ná ar an lá a thuig tú i dtosach go raibh mé á iompar agat. Tá an bhrí agus an fuinneamh go han íseal ionat anois ach cuimhin go mbeidh laethanta níos fearr ná seo agat amach anseo cé nach mbeidh mé ar taobh leat.

Tá tusa láidir anois a athair ach bhí tú chomh leochaileach liomsa lá den saol. Ba bhreá leat trealamh galánta uilig an doctúra a réabadh ó chéile nuair a d'inis sé a scéal lofa daoibh. Ní raibh tú ábalta labhairt ach 'bheith ag siúl siar agus aniar an tseomra agus do dhá lámh fáiscithe go tréan agat le fearg agus uasfás. Níorbh fhéidir leat fiú breathnú uirthi, mo mháthair, 'théis an fhírinne 'bheith tite ort. Dóchas na beirte agaibh ag siúl isteach, beannú cairdiúil an dochtúra, íomhá mí-shoiléir ar an scáileán agus ansin ciúineas cinniúnach. "Tá brón orm" ar seisean ach bhí a fhios agaibh faoin am seo, níos lú ná cúig nóiméad 'théis teacht isteach daoibh. Níorbh fhéidir leat mé a chosaint ná súil a choimead orm, ainneoin do thola, agus bhris do chroí i leith nuair a d'fhéach tú faoi dheireadh ar an díomá ar aghaidh mo mháthar. Rachfá go ceithre cúinne na cruinne ar a son ach ní thigfeadh leat an fhadhb seo a leigheas dá rachfá féin. Bhí mé ró-lag agus b'éigean dom imeacht ach ná bíodh brón ort mar beidh laethanta níos gile ann arís.

Nílimid oilte d'eachtraí den leithéid seo. Sciobadh an deis uainn an iarraidh seo, a leanaín beag, tú a phiocadh suas sna géaga, ach ní dhéanfaimid dearmad go deo ort, mar mhair tú linn ar feadh giota beag ríméadach san earrach nuair a bhí borradh agus dóchas san aer. Tá uaigneas orainn anois a leanaín gan thú, nach féidir a chur in iúl.